บทนี้เดิมเขียนด้วยภาษาฮีบรู แบ่งออกเป็น 28 วรรคตั้งแต่ศตวรรษที่ 16

พยานต้นฉบับ

บางต้นฉบับในยุคต้นที่มีข้อความของบทนี้เป็นภาษาฮีบรูเป็น Masoretic Text ได้แก่ Codex Cairensis (ค.ศ. 895), Aleppo Codex (ศตวรรษที่ 10) and Codex Leningradensis (ค.ศ. 1008)[6] ชิ้นส่วนที่มีข้อความบางส่วนของบทนี้ในภาษาฮีบรูถูกพบในม้วนหนังสือเดดซี ได้แก่ 6Q4 (6QpapKgs; 150–75 ปีก่อนคริสตกาล) ซึ่งมีวรรคที่หลงเหลือคือ 12–14[7][8][9][10]

ต้นฉบับโบราณที่หลงเหลืออยู่ของคำแปลเป็นภาษากรีกคอยนีที่รู้จักในชื่อเซปทัวจินต์ (ทำขึ้นในช่วงไม่กี่ศตวรรษสุดท้ายก่อนคริสตกาล) ได้แก่ Codex Vaticanus (B; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} B; ศตวรรษที่ 4) และ Codex Alexandrinus (A; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} A; ศตวรรษที่ 5)[11][lower-alpha 1]

การอ้างอิงในพันธสัญญาเดิม

• 1 พงศ์กษัตริย์ 3:1-15: 2 พงศาวดาร 1:1-13; สดุดี 45:1 -17; สดุดี 72:1 -20[13]